3."- Będę - obiecałem."

Oddział zamknięty. Oddział dla tych pod ciągłym nadzorem. Kraty w oknach, zamki elektromagnetyczne, a zewsząd patrzy oko Wielkiego Brata. Spędziłem tam kiedyś trzy tragiczne tygodnie, po jednym z moich gorszych wybuchów. Nie do końca już pamiętam, co mnie wtedy wkurzyło. Możliwe, że był to wredny gołąb, który nie pozwalał mi spać. I chyba wybiłem okno. Ale ręki nie dałbym sobie uciąć.

Rozglądnąłem się po pokoju, chociaż pewnie nie skłamałbym, używając określenia, moim byłym pokoju. Na lewo znajdowały się jasnobrązowe drzwi (zamykane jak Bóg przykazał na tradycyjny kluczyk) a po swojej prawe ręce miałem duże, a co najważniejsze, niezakratowane okno wychodzące na podjazd. Tuż obok stało biurko, które w moim przypadku służyło raczej jako ozdoba, niż coś stale eksploatowanego. Naprzeciwko łóżka znajdowała się niewielka szafka przechowująca mój niewielki dobytek ( w tym ulubiony podkoszulek z Harry'ego Pottera), ponieważ większość moich rzeczy skonfiskowali na samym początku. Jak głosił napis na ulotce informacyjne szpitala psychiatrycznego w Sioux Falls w stanie Dakota: "Rzeczy prywatne uznane przez lekarza prowadzącego za nieodpowiednie, zostaną skonfiskowane, gdyż mogą  niekorzystnie wpłynąć na leczenie pacjenta, utrudniając mu skupienie się na terapii, która według danych statystycznych już po okresie trzech miesięcy przynosi widoczne rezultaty. Wszelkie mienie zostanie zwrócone właścicielowi w chwili wypisania ze szpitala." Jak znałem życie moje PSP razem z komórką i innymi wartymi uwagi rzeczami, które utrudniają skupienie się na terapii, leżało gdzieś teraz w kartonowym pudle z napisem "Albert Iwanow".

 Plakatów pewnie też nie pozwolą mi zabrać. W końcu mógłbym się w akcie desperacji pociąć ich ostrymi krawędziami.

Poza żalem za utraconym pokojem oraz chwilową tęsknotą za kurzącym się w kartonowym pudle PSP, nie czułem praktycznie nic. Była to zapewne wina krążących jeszcze w moim krwioobiegu, w nie tak małych ilościach, środków uspokajających. W dodatku nie dawała mi spokoju tajemnicza wypowiedź Śliskiego Jima. O co chodziło mu z tym planem? I że mam się nie miotać. Teraz na pewno nie będę. Przyjmę ich wiadomość ze stoickim spokojem, na gołą klatę. Nie dam ojcu tej satysfakcji.

Sekundę po podjęciu przeze mnie tej decyzji drzwi otworzyły się z cichym jękiem, a rodzice weszli do pokoju ostrożnie rozglądając się dookoła, tak jakby oczekiwali, że ich syn zaczaił się w najciemniejszym rogu i zaraz wyskoczy z morderczymi zamiarami.

Rozciągnąłem usta w coś na kształt uśmiechu i pomachałem niemrawo ręką.

- Witaj, synu - ojciec wziął na swoje barki ciężar rozpoczęcia rozmowy. W iście żołnierskiej postawie stanął w nogach łóżkach patrząc na mnie krytycznie. Mama natomiast pochyliła się nade mną i mocno przytuliła. Niepewnie odwzajemniłem uścisk - zapomniałem już, jaka była malutka. Na krótką chwilę wtuliłem się w jej ramię, wdychając tak dobrze znany mi zapach. Zapach domu, do którego miałem nie wrócić, przynajmniej przez następne kilka lat.  

Umiejętności konwersacyjne taty najwidoczniej ograniczały się dzisiaj do przywitania, a mama siedziała cichutko po swojemu, cały czas gładząc mnie po dłoni. Kiepscy z nich byli aktorzy. Nawet gdybym nie wiedział, co się święci, od razu zacząłbym coś podejrzewać.

 - Co tam u Thomasa i Emily? - nie mogąc znieść przedłużającej się ciszy zapytałem o pierwszą lepszą rzecz, jaka wpadła mi do głowy.

Tato odchrząknął.

- Wszystko w jak najlepszym porządku. Są dumą swoich uczelni.

Pokiwałem głową. Idealni Thomas i Emily. Idealne oceny, idealne zachowanie, idealny wygląd - idealne dzieci. Bliźnięta dwujajowe. Duma rodziny. Złote ręce do wszystkiego.

- Jeśli chodzi o Willa... No cóż, na naszą zgubę jak na razie bliżej mu do ciebie niż do nich.

Mama skrzywiła się słysząc tą szczerą do bólu wypowiedź, ja natomiast z dość marnym skutkiem starałem się powstrzymać uśmiech. Willy. Uroczy dzieciak. W swoje 8 urodziny postanowił ukryć w ognisku zestaw petard o wdzięcznej nazwie "Przedsionek piekła", które swoją drogą sam pomagałem mu wybrać. I rzeczywiście, tuż po podłożeniu ognia rozpętało się istne piekło. Zabawa była przednia, szkoda tylko, że reszcie naszej rodzinki nie było do śmiechu.

- Przykro mi to słyszeć - powiedziałem z udawanym żalem. Tato znowu chrząknął w odpowiedzi. Czasami ten jego zwyczaj okropnie działał mi na nerwy.

W pokoju znowu zapanowała cisza. Cierpliwie czekałem, aż któreś z nich w końcu zbierze się w sobie. Dobrze wiedziałem, dlaczego jest im tak ciężko przekazać mi, że trafiam na oddział zamknięty. Jeszcze dwa miesiące temu wesoło gawędziliśmy o planach na przyszłość, kiedy to już wyjdę ze szpitala. Widziałem wtedy, że kamień spadł im z serca - ich syn jest zdrowy, a pobyt w wariatkowie to tylko mało istotny epizod, rysa na życiorysie, do której już nigdy nie trzeba będzie wracać. A tu taka niespodzianka.

- Igorze, nie ma sensu tego dłużej przeciągać - odezwała się znienacka mama, znacząco spoglądając na tatę.

Wspomniany wcześniej Igor Iwanow, major marynarki wojennej, zmarszczył swój wydatny orli nos, który miałem szczęście po nim nie odziedziczyć, i wyprostował się jeszcze bardziej, głośno wciągając powietrze do płuc.

- Albercie, w sobotę wieczorem odebraliśmy telefon od doktor Corner. Opowiedziała nam o sobotnim... incydencie.

- Co dzisiaj mamy za dzień? - wtrąciłem się zdezorientowany, widząc zachodzące za oknem ciemnopomarańczowe słońce.

Ojciec spojrzał na mnie krytycznie, znowu odchrząkując znacząco, jako swój znak dezaprobaty za przerwanie mu wypowiedzi.

- Jest niedziela wieczór, skarbie - odpowiedziała szybko mama.

Czyli przespałem cały dzień.

- Jak już wspomniałem - ciągnął tata - doktor Corner poinformowała nas o sobotnim incydencie. Doszła do smutnego wniosku, że terapia nie daje przewidywanych skutków. Ten... nieszczęsny wypadek zmusił nas do podjęcia...

Westchnąłem poirytowany.

- Nazywaj rzeczy po imieniu, tato. Jesteśmy w wariatkowie, tu wszyscy wiedzą, że odwala mi szajba. żaden wścibski sąsiad cię nie podsłucha, nie masz się czego obawiać.

Żyła na szyi zaczęła mu niebezpiecznie pulsować.

- Synu, nigdy nie powiedziałem, że się ciebie wstydzę...

- Twoja komunikacja niewerbalna była aż nadto wymowna - prychnąłem.

- Po prostu wiem, że stać cię na więcej. Gdybyś się bardziej starał, być może...

- Dobrze wiesz, że chcę stąd wyjść bardziej niż ktokolwiek inny! - stopniowo zacząłem podnosić głos, na co mama ostrzegawczo uścisnęła moją dłoń.

- W takim razie bardzo mi przykro, ale teraz raczej nie będzie to możliwe! - oznajmił ojciec cały czerwony na twarzy.

Słowa zawisły w powietrzu. Rodzice ze wstrzymanym oddechem wyczekiwali mojej reakcji. Ja jednak trzymałem się swojego postanowienia.

- Co... co masz na myśli? - spytałem, dla lepszego efektu jąkając się na początku. Musicie przyznać, całkiem niezły byłby ze mnie aktor.

- Zostaniesz przeniesiony na oddział zamknięty.

Otworzyłem usta, po czym zamknąłem je, głośno przełykając ślinę. Może nie jakiś tam Brad Pitt, czy coś, ale przecież nie od razu Hollywood zbudowali.

- No tak. Mogłem się domyślić. - Spuściłem głowę.

- Tak nam przykro, Al - mama przyłożyła mi dłoń do policzka. Głos jej drżał. Może aż zbyt dobrze grałem swoją rolę.

Ktoś zapukał do drzwi. Zawiasy skrzypnęły po swojemu, a zza framugi wyłoniła się głowa doktor Corner.

- Jeśli skończyli już państwo rozmawiać z synem, prosiła bym o chwilę rozmowy w moim gabinecie.

Ojciec skinął głową. Spojrzał się na mnie i po chwili wahania wykonał ruch, tak jakby chciał mnie przytulić. Na szczęście w porę z tego zrezygnował.

- Do następnego razu, Albercie - pożegnał się, po czym wyszedł z pokoju.

Mama nie miała jednak obiekcji. Pochyliła się nad łóżkiem i przytuliła mnie z całych sił.

- Kochamy cię, Al - wyszeptała mi do ucha. - Niektórzy po prostu nie potrafią tego okazać. Pamiętaj, zachowuj się i bądź miły dla innych.

- Będę - obiecałem.