4. "Sophie. Sophie Willis."

- Ale ja mam nietolerancje laktozy.

- Oczywiście, kochasiu - pielęgniarka uśmiechnęła się półgębkiem, popychając w moją stronę talerz z bliżej niezidentyfikowaną papką, którą w tym miejscu nazywali owsianką.

Z niedowierzaniem patrzyłem na jej oddalające się plecy. Wszystko na tym oddziale było nie tak. Jeśli mówiłeś prawdę, nikt ci nie wierzył, a kiedy się kłamało, i tak wszyscy mieli to w głębokim poważaniu.

- Dawaj - warknąłem i niewiele myśląc podmieniłem owsiankę na talerz z kanapkami należący do gościa siedzącego obok. Nie minęło pięć sekund, kiedy twarz nieszczęśnika wylądowała w szarawej breji. Westchnąłem teatralnie

- Nie musisz się tak na to rzucać, Manfred, starczy dla wszystkich - Tak naprawdę nie wiedziałem, jak się nazywa, ale skoro od pięciu dni siedzieliśmy przy jednym stoliku, uznałem, że warto nadać mojemu towarzyszowi posiłków jakieś imię.

Z niewiadomych przyczyn Manfred za każdym razem pakował głowę w jedzenie, ale i w tym szaleństwie był system łatwy do wyłapania. Pierwszego dnia bliżej zasmakował kolacji, drugiego śniadania, a trzeciego dogłębnie zbadał obiad. I tak w koło macieju, aż do skończenia świata.

Pociągnąłem go za ramiona i przywróciłem do pozycji siedzącej, wiedząc, co zobaczę na jego twarzy. Cały upaćkany owsianką gapił się na mnie szczerząc zęby w szerokim uśmiechu.

- Smacznego, Manfred - powiedziałem, podnosząc kanapkę do góry, jakbym wznosił toast.

Po śniadaniu, nie mając zbyt dużego wyboru, musiałem razem ze wszystkimi udać się do sali dziennej. Było to duże, jasne pomieszczenie, z mnóstwem foteli i stoliczków, czterema telewizorami, grami planszowymi i innymi tego typu duperelami, oraz  z jednym, stojącym w rogu, lekko podstarzałym komputerem, który na oddziale zamkniętym stanowił luksus dla wybranych. Korzystali z niego tylko nieliczni, mając za plecami dyszącą w kark Berte.

Czyżbym zapomniał wspomnieć wam o Bercie?

Berta była wspaniałą kobietą o wielkim serduchu, które musiało pompować krew przez naprawdę wielkie ciało. Dwa metry wysokości, łapsko godne Hagrida i łydki jak moje udo. Krążyła po oddziale zamkniętym łypiąc na wszystko i wszystkich, przyzywana przeważnie do cięższych napadów furii oraz paniki.

Podskórnie czułem, że prędzej lub później poznamy się bliżej. Ale na razie o tym nie myślałem, w dodatku odkąd trafiłem na oddział zamknięty, byłem grzeczny jak aniołek. Pozostawało być dobrej myśli.

Omiotłem salę wspólną ponurym spojrzeniem i z głośnym westchnięciem udałem się w stronę mojego fotela. Można powiedzieć, że przywłaszczyłem go sobie pierwszego dnia, odsuwając w jak najdalszy, możliwie wolny kąt pomieszczenia. I chociaż obsługa początkowo odstawiała go na swoje miejsce, po trzech dniach fotelowych migracji dała sobie spokój.

Ukokosiłem się na mięciutkim siedzisku i pomimo wczesnej pory przymknąłem oczy szykując się do drzemki. Do czasu terapii grupowej nikt nie powinien mi przeszkadzać.

- Jesteś tu nowy.

To by było na tyle, jeśli chodzi o posiedzenie sobie w spokoju.

- Brawo, Sherlocku - sarknąłem, nie otwierając oczu. Zwykle moja opryskliwość skutecznie odpędzała szukające nowej znajomości duszyczki.

- Yogi cię wypatrzył. I powiedział, żeby podejść, bo wydajesz się smutny.

- Powiedz więc Yogiemu, żeby się odwalił.

- Yogi nigdy się mnie nie słucha. - Nieznajomy głos wydawał się nie zauważać mojego braku zainteresowania, więc w końcu niechętnie podniosłem powieki i spojrzałem rozmówczyni w oczy.

Była drobnej budowy, niewysoka, co najwyżej 165 centymetrów wzrostu. Miała długie, lekko falowane włosy w kolorze starego złota i jasną cerę, ale to właśnie jej oczy od razu przykuwały uwagę. Ogromne, ciemne oczy. Stojąc tak w lekkim rozkroku z niepewną miną i z całej siły przytulając do piersi pluszowego, brązowego misia, wyglądała na jakieś piętnaście lat, chociaż zapewne była starsza.

- Może mnie się posłucha? - zaproponowałem, pochylając się w jej stronę.

W odpowiedzi potknęła mi pod nos swojego pluszowego misia. Plastikowe oczy wpatrywały się we mnie z wyczekiwaniem.

No tak. W sumie mogłem się domyślić.

Jeśli kiedykolwiek traficie do wariatkowa, bądźcie przygotowani na każdą ewentualność. Wtedy nic nie zbije was z trop. Taka dobra rada na przyszłość.

Odchrząknąłem.

- Witaj, Yogi. Czy mógłbyś się, z całym szacunkiem, odwalić?

Być może była to tylko moja wyobraźnia, ale puste plastikowe oczy wyglądałby na odrobinę wkurzone. Natomiast dziewczyna uśmiechnęła się promiennie, jakbym sprawił jej ogromną radość. A miała uśmiech, którego naprawdę nie sposób było nie odwzajemnić.

- Widzisz, Yogi miał rację. Byłeś smutny i już nie jesteś.

Znowu parsknąłem śmiechem i zaciekawiony przekrzywiłem głowę. Mówię wam, było w niej coś naprawdę intrygującego. Tak intrygującego, że postanowiłem podjąć ryzyko.

- Albert Iwanow - wstałem z fotela i wyciągnąłem rękę na przywitanie.

- Sophie. Sophie Willis - ścisnęła moją dłoń, lekko skrępowana uciekając gdzieś wzrokiem. - Cieszę się, że odezwałeś się do Yogiego. Niektórzy uważają - dała mi znak dłonią, żebym się pochylił i wyszeptała mi do ucha - że to tylko pluszowa zabawka.

Wciągnąłem powietrze z udawanym oburzeniem.

- Nie gadaj!

Zafrapowana pokiwała gwałtownie głową. Właśnie otwierała usta, żeby się odezwać, kiedy...

- Świrusko!

Sophie wzdrygnęła się i obróciła w stronę, z której dobiegł głos. W naszą stronę zmierzała osoba, z którą nie miałem najmniejsze ochoty się układać.

Na imię miała Jody, ale i tak wszyscy wołali na nią Sméagol, co zdawało się jej nawet odpowiadać. Byliśmy u tego samego lekarza na terapii grupowej, a jeśli wierzyć plotkom, trafiła tutaj po nieudolne próbie podpalenia domu sąsiadów.

Stanęła po lewej stronie Sophie i ostentacyjnie zmierzyła mnie wzrokiem.

- Coś za jeden? - rzuciła.

- Albert Iwanow.

- Jakiś Rusek? - zmarszczyła nos. - Nie widziałam cię tu wcześniej. - A słyszysz w jego głosie jakiś akcent, inteligencie? - Zamknij się! Nikt cię nie prosił o zdanie! - Twój brak rozumu mnie poprosił. - Powiedziałam. Siedź. Cicho! - Sméagol przekrzywiła głowę w prawo i zrobiła grymas, jakby za wszelką cenę starała się powstrzymać drugą Jodie siedzącą w jej głowie od kąśliwych uwag.

Pewnie już domyślacie się, dlaczego zyskała taki przydomek, a nie inny.

- Mój dziadek był Bułgarem - wyjaśniłem, niepewny jak zareagować na jej monolog. Niefortunny dobór imienia i nazwiska sprawiał, że ciągle słyszałem to pytanie.

- Chyba powinnyśmy już iść - wtrąciła się cicho Sophie, nerwowo tarmosząc ucho swojego misia i spoglądając na Sméagol, która zrobiła się czerwona na twarzy z wysiłku. - Lepiej, żeby tutaj nie wybuchła. Chodź, Jody - chwyciła swoją koleżankę pod ramię i oddaliły się w stronę korytarza.

- Do zobaczenia - rzuciłem na odchodne. W odpowiedzi podniosła do góry Yogiego i pomachała mi jego łapką.

Uśmiechnąłem się półgębkiem. Może nie musi być tutaj tak najgorzej?

Nagle ktoś złapał mnie za ramię i gwałtownie obrócił w swoją stronę. Przestraszony wciągnąłem powietrze, ale powstrzymałem krzyk chcący wyrwać się z mojego gardła, zamieniając go w nieokreślony pisk, kiedy zobaczyłem, kto przede mną stoi. Słowo daję, czasem łatwo było mnie przestraszyć.

- Śliski Jim? - wyszeptałem zdziwiony.

- Dla ciebie Pan Śliski Jim, Iwanow - warknął, pociągają mnie w stronę mojego fotela. - Widzę, że spodobały ci się tutejsze dziewczyny.

Jego impertynencja powoli zaczynała działać mi na nerwy, ale mimo wszystko poczułem, że policzki lekko mi się rumienią.

- Czego chcesz? - zapytałem, ze złością wyrywając rękę z jego uścisku i prostując się. Z satysfakcją odnotowałem, że byłem od niego przynajmniej o pół głowy wyższy.

- Dziś wieczorem ktoś po ciebie przyjdzie. Idź z nim i nie zadawaj żadnych pytań, jeśli nie chcesz spędzić tu reszty życia. Zrozumiano?

Zmarszczyłem brwi.

- Czy to była groźba? - spytałem.

- Nie, chłopcze. To była twoja największa obawa wypowiedziana na głos - nie czekając na reakcję wyminął mnie i odszedł.

Stałem tak jeszcze dobre parę minut, trawiąc jego słowa. Co to niby miało być?! Najpierw odwiedziny w moim starym, kochanym pokoju (Panie, świeć nad jego duszą) a teraz takie coś. To wszystko coraz bardziej zaczynało przypominać niskobudżetowy film gangsterski z kiepskimi efektami i jeszcze gorszymi dialogami, które puszcza się w niedzielę wczesnym popołudniem, z założeniem, że i tak nikt ich nie będzie oglądał. Pamiętam, że zastanawiałem się wtedy, w co jeszcze może rozwinąć się ta chora sytuacja.

 Oh, Jon Snow, you know nothing.

_______________________________________________________

Wiem, za krótki i z góry za to przepraszam. Nie jestem też jakoś specjalnie z tego fragmentu zadowolona, no ale ważne, że jest. Akurat wczoraj zaczęły mi się ferie, więc mam zamiar naskrobać coś dłuższego. Nie do końca wiedziałam też, jak przeprowadzić dialog Jodie z Jodie, więc jeśli ktoś zna bardziej fachowy sposób - prosiłabym o info. :D Skromnie zachęcam też do pozostawiania komentarzy - są one dla mnie potwierdzeniem, że ktoś to czyta i moja pisanina nie idzie na marne. ^-^